İnsanı kibre sevkeden sebepler yedi tanedir.
İlim: Bir şeyler bilen kimse, kendini büyük, bunları bilmeyenleri de hakîr, aşağı görür. Onlardan her zaman saygı, hizmet bekler.
Amel ve İbâdet: Âbidin, yani çok ibâdet eden kimsenin kibirden kurtulması zordur. Herkesin saygı göstermesini, kendisini iyilikle anmalarını, "Buyurun" demelerini bekler. Böyle bir âbid, herkesin helâkte olduğunu, yalnız kendisinin kurtulacağını zanneder.
Soylu Olmak: Bazıları soyu ile övünürler. Kâbil, Âdem aleyhisselâmın oğlu idi, fakat imansız öldü.
Güzellik: Güzelliği ile övünmek daha çok kadınlarda görülür. Allahü teâlâ, insanın dış güzelliğine değil, kalbine bakar.
Mal Çokluğu: Bazı zenginler, mallarının çokluğu sebebiyle kendilerini fakirlerden üstün görürler. Kârun çok zengin idi. Ama malı ile birlikte helâk oldu.
Kuvvetli Olmak: Kuvvetli olan, zayıflara karşı üstünlük taslayabilir. İnsandan kuvvetli olan pek çok hayvanlar vardır.
Yakınlarının Çokluğu: Bazıları evlâdının, akrabasının, tanıdıklarının çokluğu ile üstünlük taslar. Kibir ne kadar kötü ise, tevâzu yani alçak gönüllülük de o kadar iyidir.
Hadîs-i şerîflerde buyuruldu ki:
"Allah için affedenin şerefi artar, tevâzu eden de yücelir."
"Allah, tevâzu eden Müslümanı yüceltir."
"Şeref tevâzudadır."
"Kişi tevâzu edince, Allahü teâlâ, onu 7 kat göklere kadar yükseltir."
